donderdag 30 maart 2017

moedergevoelens

Lieve nog wat korte, halflange haren

Zo’n negen maanden geleden baarde ik het idee dat ik mijn korte haren beu was. Soms begint je biologische klok te tikken en heb je nood om iets terug te geven aan de wereld. Ik verlangde ernaar om iets te verzorgen, te zien groeien, dus ik verwelkomde jou in mijn leven.
Je haren laten groeien, dat is een beetje als een kind opvoeden. Denk ik. Het gaat met vallen en opstaan en soms wil je het te lijf gaan met een schaar. Bij mensenkinderen neemt hun schattigheid af naarmate ze ouder worden en heb je er dus eigenlijk steeds maar minder aan. Het is daarom belangrijk om nooit te vergeten hoe geweldig die periode  was. Ook jouw groeiproces, lieve haren, wil ik voor eeuwig onthouden. Neen, dat is een grove leugen, maar ik vertel je dit alles zodat je later kan zien vanwaar je kwam. Started from the bottom now we’re here.

Het is een wonder om jou te zien groeien, haartjes. Van sprietjes kort gehouden door een tondeuse tot een weelderig nektapijt. Van koude oortjes tot een zacht dekentje dat me warm houdt. Toch  mag ik jouw groeiproces niet verbloemen. Er zijn momenten geweest waarop ik jou door een raam wou gooien, maar dat zou voor mezelf ook vrij fataal geweest zijn. Dat hoort er echter bij, dat is ook opvoeden en groeien.

Om te beginnen raak je altijd van alles kwijt. Als een kind dat overal legoblokjes laat slingeren, laat jij overal speldjes en elastiekjes liggen. Ik dacht dat het een mythe was, van die verdwijnende speldjes, maar het blijkt waar te zijn. Twee pakjes van die schuivertjes zijn al verdwenen in het grote niets. De vraag is waar ze naartoe gaan. Ik hoop dat ze ergens samen een tentenkampje hebben opgeslagen waar ze stilletjes wachten tot ik ze terugvind.
Ook al kan ik nog maar heel weinig met je doen omdat je simpelweg te kort bent, toch vind ik het geweldig om zo’n mulandotje te maken waar elke zichzelf respecterende jongedame tegenwoordig mee rondloopt. Je hebt trouwens geluk dat dat nu in de mode blijkt te zijn, want voor een echte dot moeten we nog wat sparen. Nu heb je nog een leger aan speldjes nodig om er ietwat presentabel uit te zien, zoals zijwieltjes aan een fiets. Geen nood, je komt er wel.

Soms ben ik het toch nog niet helemaal gewoon dat jij in mijn leven bent. Onlangs lag ik heerlijk te slapen en toen ik me een beetje wou verleggen voelde ik met mijn hand iets zacht. Ik schrok me een ongeluk maar na een paar slaapdronken overpeinzingen had ik door dat jij het was, lieve haren. Mijn hand lag nochtans de volle 10 centimeter van mijn gezicht vandaan. Ze worden toch zo snel lang, meneer.
Het is in deze brief al overduidelijk, lieve haartjes, ik praat graag en veel over jou. Ik denk soms dat mensen niet door hebben hoe het voelt om na vier jaar eindelijk weer eens een echte hairflip te kunnen doen of om de hele tijd haren uit je mond te moeten halen. Telkens ik een foto zie van toen jij nog klein was, kir ik het uit en wijs ik elke omstaander erop dat jij zo snel groeit. Waar het hoofd van vol staat, loopt de mond van over.

Ik koester je in het diepste van mijn hart en ik zal altijd van jou blijven houden. Of dat zal ik proberen, want als je gaat puberen en je helemaal vettig en onhandelbaar begint te worden, zet ik er toch terug de schaar in. Zie het als een soort van postnatale abortus en ja dat is een dreigement dus gedraag je alstublieft.

Dikke knuf en wat moederlijke aaitjes,
De mama

p.s Ik heb nog een fijn prentje gezocht om mijn gevoelens te uiten. Totdat je mij eindelijk aanvaardt als vriend op Facebook, plaats ik het eventjes hier.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten