vrijdag 20 oktober 2017

Gelukkige #DVDJB

Deze ochtend ben ik voor het eerst in zeven jaar niet naar het ontbijt ter ere van de Dag van de Jeugdbeweging op de Grote Markt van Mechelen gegaan. Het deed heel veel pijn in mijn hartje om geen koffie te kunnen schenken aan al die frisse gezichten maar zowel fysiek als mentaal moest ik echt om 9 uur in een Leuvense aula zitten. Want beste professor Van De Velde, u bent geweldig, maar historische grammatica is echt wel moeilijk.

Zeven jaar aan een stuk vertrok ik wel kortgebroekt naar mijn lessen, met nog wat poedersuiker of ingebakken crème rond mijn glimlach. De Dag van de Jeugdbeweging is een echte hoogdag. Leerkrachten in uniform werden instant sympathieker. Je kan je botinnen nog eens opblinken en dan een hele dag aan iedereen laten zien hoe trots je bent om deel uit te maken van de scouts. Of ja, van de Chiro (cacao, afgelekte frisco), de KLJ (boerinnen) of de Jamaswapi (met zo’n naam pakken we u niet serieus). Ach nee, vandaag draait alles rond de pax jeugdbeweging dus alle vetes worden aan de kant geschoven.

In het gezegende jaar 2003 zette ik voor het eerst voet aan grond aan onze Sika, gehuld in een veel te grote T-shirt die ons mama duidelijk op de groei had gekocht. Gelukkig maar want 14 jaar later sta ik er nog steeds elke zondag. Het is een kleine beslissing geweest van mijn ouders om mij naar de scouts te sturen, maar die beslissing heeft mij wel gemaakt tot wie ik vandaag ben. Grutjes, dat klinkt melig, straks komt ze nog af met zinsneden als "een trekkersrugzak vol herinneringen" of zo. Desalniettemin, in melige dingen zitten vaak grote waarheden verstopt.
Van kleine kapoen die zich verstopte achter de veilige benen van haar mama tot grote groepsleidster die met knikkende knieën een speech moet geven aan het begin van het scoutsjaar. Het is niet dat ik al die tijd met het grootste enthousiasme naar de scouts ben gegaan. Iedereen heeft wel een dipje gehad in het derde jaar van de kabouters en de eerste vergadering van het jaar nadat mijn lievelingsleidster gestopt was, was ook minder plezant. Zelfs vandaag denk ik nog vaak dat ik mijn geel-groene das maar in de ring moet gooien als ik weer een stomme mail in mijn inbox krijg of een kind zegt dat ze de vergadering niet tof vindt.
Maar dat weegt gelukkig niet op tegen al de rest. Er is niks zo zalig als een kind waaraan je twee jaar geleden leiding hebt gegeven die nog steeds luidkeels je naam roept als je ze tegenkomt op straat. Of als je aan een kapoen je gsm laat zien, die maar liefst twee jaar ouder is dan zijzelf. Zie ze dan eens kijken met ogen zo groot  als pingpongballen. Op leefweek dansen we de benen van ons lijf met Just Dance en zingen we ons hees met Singstar. En met mijn gidsen kan ik lachen om het stomste mopje eerst.

Zelf keek ik enorm hard op naar mijn leiding. In mijn hoofd is Panda nog steeds Heks Salami, zijn Meerkat en Gazelle de grote bazen van de scouts en ik hoop uit de grond van mijn hart dat ik later zo stoer als Suricata, zo grappig als Mees of zo lief als Okapi word.
In die 14 jaar scouting heb ik veel geleerd. Sjorren, boeren laten, verantwoordelijkheid nemen, in het Frans vragen om je drinkbus te vullen, vuur maken, een gootsteen ontstoppen. Ik heb geleerd dat ik steevast geëmotioneerd geraak bij het liedje Michel van Anouk, dat je braaksel fluogeel wordt als je de avond voorheen currysaus gegeten hebt. Ik heb er mijn beste vrienden leren kennen en de vettigste moppen leren vertellen. Ik heb er leren praten en lachen en huilen over de dingen des levens.

Wanneer mijn leidingsverhaal afgelopen zal zijn over een jaar of twee, wees dan maar zeker dat ik mijn oogballen eruit zal huilen wanneer ik na het kamp van ons terrein stap. Tranen met tuiten en zo’n heel lelijk rood aangelopen gezicht.
Wees er ineens ook maar zeker van dat ik hoop dat mijn eventuele kinderen ook kapoentjes en welpjes worden en ook al die dingen leren die ik er geleerd heb. Ik zweer nu al op mijn totem dat ze mij nog gaan zien op elke mosselsouper en spaghettislag.
De scouts en alles wat erbij hoort, dat maakt mij zo warm diep vanbinnen. Bijna even warm als een knisperend kampvuur of hete pap voor het slapengaan. Ik heb geen trekkersrugzak vol herinneringen maar verdorie een hele container.